Vincent, een aangename en dynamisch opstartende fotograaf maakte voor mij de eerste filmpjes voor deze website. Deze opnames werden genomen terwijl ik voor een witte muur stond. Ik vond het resultaat geslaagd maar er werd me verteld dat het meer dynamisch kon. Ik stond open voor die bemerking en er volgden nieuwe opnames, deze keer met Tom, een al even aangename kerel om mee samen te werken. Toen ik de resultaten zag, was dit inderdaad iets anders. Nu zag je me wandelen, me zitten op een bank, me rond kijken en terwijl ik aan het praten was, werd ik afwisselend vanuit een voor- en een zijaanzicht in beeld gebracht.
Wat ik ook verbluffend vond was hoe schoonzoon Joppe, een professionele monteur, de opnames met technische ingrepen bijwerkte. Een minder geslaagde passage, een plotse onderbreking, … alles kon feilloos weggewerkt worden. Fantastisch! Maar ik vond het gelijktijdig ook wat eng hoe zelfs in dit type filmpjes de werkelijkheid al zo wordt geoptimaliseerd en bijgeschaafd om aan onze als vanzelfsprekend aangenomen normen van perfectie te beantwoorden.
Ik liet de bijgewerkte opnames voor een tweede keer afspelen. Ik hield deze keer mijn ogen gesloten. Door de visuele prikkels weg te filteren was mijn aandacht nu uitsluitend op het luisteren gericht. Pas toen merkte ik hoe enkele, voor mij belangrijke, woorden uit de opnames geknipt waren. Ik moest bekennen hoe de verrassende variëteit aan visuele prikkels er de eerste keer in geslaagd was om mijn over te brengen boodschap naar de achtergrond te bannen.
Had ik geen gebruik kunnen maken van de professionele steun van Vincent, Tom en Joppe dan zou ik vanuit mezelf met een sterk enthousiasme mijn boodschap moeten zien over te brengen. Doordat ik kon rekenen op technische specialisten voelde ik hoe de uitdaging om mezelf volledig te geven werd afgezwakt. De experts zouden er immers wel voor zorgen dat er een perfect uitziend eindresultaat werd opgeleverd. De uitdaging lag dus nog amper bij mij, wel bij de experts. Ik vroeg me nog nauwelijks af: ‘Hoe zet ik me neer?’, wel: ‘Hoe zal de monteur mij neerzetten?’.
Deze filmopnames zijn opnieuw een boeiende ervaring geworden. Mag een opname ook delen van mijn onvolmaakte ik laten zien of moet alles er professioneel en liefst perfect uitzien? Mijn verstand zegt het tweede, mijn gevoel het eerste en als ik mag kiezen dan kies ik voor wat mijn gevoel mij aangeeft.
Na deze twee opnames leeft bij mij nu al de hunker naar een derde opnamereeks. Want pas nu voel ik wat ik echt wil. Ik wil gefilmd worden terwijl ik training aan het geven ben. Uit een eenvoudige compilatie van meerdere shots kan dan een filmpje samengesteld worden dat in beeld brengt hoe ik, en dit op een spontane en natuurlijke manier, als trainer met gedrevenheid voor een groep sta.
De huidige filmpjes vertellen nu iets OVER het geven van een training, terwijl de nieuwe filmpjes iets zouden vertellen VANUIT een reëel trainingsmoment. ‘Vertellen over’ en ‘vertellen vanuit’: een kleine woordspeling maar wel twee sterk uiteenlopende manieren van vertellen.
